Najpierw Maciąg a teraz ona. Świat kina żegna kolejna wielką gwiazdę. Tragiczne wieści obiegły kraj

Dzisiejsza cisza nad Polską jest dziwnie ciężka. Jakby ktoś nagle zgasił dwa światła, które przez lata rozświetlały zupełnie różne przestrzenie naszego życia — modę, duchowość, film i dziecięcą wyobraźnię. Po śmierci Agnieszki Maciąg przyszła kolejna wiadomość, której nikt nie chciał usłyszeć. Odeszła Zofia Ołdak, legenda polskiej animacji.

• Czytaj też: W finale „Rolnika” przyznała się do oszustwa. Fani wstrząśnięci – nie kryją oburzenia

To te dni, kiedy trudno w ogóle zacząć mówić. Dwa pożegnania, jedno po drugim. Dwie kobiety, które tak bardzo różniły się od siebie, a jednak wrażliwością i pracą poruszały tysiące.

Kim była Agnieszka Maciąg? Ikona, przewodniczka, kobieta światła

Agnieszka Maciąg była jedną z najważniejszych postaci polskiego modelingu lat 90. W 1989 roku wygrała prestiżowy casting w Nowym Jorku — i od tego momentu jej życie nabrało zawrotnego tempa. Pracowała w największych stolicach mody świata: Nowym Jorku, Paryżu, Mediolanie, Berlinie.
Była jedną z tych modelek, które nie tylko pozowały — one tworzyły epokę.

• Zobacz także: Stan wyjątkowy przy polskiej granicy. Sytuacja jest poważna – realne zagrożenie

Po latach wybrała jednak coś, co rzadko wybierają osoby przyzwyczajone do fleszy. Ciszę. Rodzinę. Rozwój duchowy. Zdrowy styl życia. Pisanie. Prowadzenie warsztatów, rozmowy z kobietami, które szukały w życiu spokoju i sensu.

Jej śmierć kilka dni temu była ciosem, który odczuli nie tylko fani mody, ale przede wszystkim ci, którzy traktowali ją jak przewodniczkę — cichą, mądrą, pełną światła.

Nie żyje Zofia Ołdak. Jej animacje wychowały całe pokolenia

Dziś przyszła kolejna, bolesna wiadomość. Zmarła Zofia Ołdak — reżyserka, animatorka, operatorka filmowa. Kobieta, której prace przez dekady tworzyły dzieciństwo tysięcy Polaków.

Zofia Ołdak odeszła 3 grudnia 2025 roku w wieku 95 lat. W tym samym miesiącu, w którym pożegnaliśmy Agnieszkę Maciąg — dlatego wielu Polaków mówi dziś o „dniu podwójnej ciszy”.

Jej śmierć potwierdziło Stowarzyszenie Filmowców Polskich. W pożegnaniach nie ma patosu, jest za to ogromny szacunek. Bo jak zamknąć w kilku zdaniach karierę, która trwała ponad pół wieku?

Jej filmy były częścią naszego dzieciństwa

Zofia Ołdak ukończyła Wydział Operatorski łódzkiej szkoły filmowej w 1962 roku. Już wtedy wiedziała, że chce tworzyć dla najmłodszych — dla widzów, którzy patrzą z największą ciekawością i najbardziej szczerym sercem.

W latach 60. zaczęła reżyserować filmy animowane i lalkowe. W sumie stworzyła około 40 produkcji krótkometrażowych — animacji, filmów fabularnych i dokumentów. Przez lata pracowała w Se-Ma-Forze, później w Studiu Miniatur Filmowych.

To jej zasługą jest ogromna część polskiej kultury dziecięcej — tej ciepłej, mądrej, nienachalnej, pełnej humoru i empatii.
To dzięki niej wiele dzieci po raz pierwszy zobaczyło, czym może być film. Nie efekt, nie hałas — tylko opowieść.

Jej prace były wielokrotnie nagradzane. Otrzymała m.in.:

• Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży,

• Srebrny Medal Gloria Artis,

• Platynowe Koziołki od SFP za całokształt twórczości.

Była jedną z tych artystek, które nie potrzebowały rozgłosu, by zostawić po sobie coś trwałego. Wystarczyło, że dzieci pokochały jej filmy.

Dwa odejścia, które bolą tak samo. Dwie kobiety, które coś w nas budowały

Śmierć Agnieszki Maciąg trafiła przede wszystkim do kobiet, które przez lata śledziły jej drogę, książki, przemiany. Śmierć Zofii Ołdak – do pokoleń wychowanych na jej filmach.
Dwa światy, dwie historie, jeden dzień wspólnej żałoby.

A jednak w obu przypadkach zostaje to samo uczucie:
jakby zabrakło światła, do którego zdążyliśmy się przyzwyczaić.

Polska kultura znów została mocno uderzona. I znów będziemy się długo podnosić.